Beste vrienden
Hier zijn we dan weer.
Sinds onze vorige nieuwsbrief is er bij sommigen niets en bij anderen héél veel gebeurd.
Enkele van onze trouwe leden zijn ons ontvallen, anderen zijn zwaar of minder zwaar getroffen
door het bekende virus en de gelukkigen onder ons zijn (door veel afstand houden, handen wassen en mondmasker dragen) redelijk ongedeerd gebleven.
Op het moment dat we dit schrijven leven we nog altijd in onzekerheid, we weten nog niet hoe ver het staat
met de inentingen in ons land en al zeker niet in de rest van de wereld.
Maar er is hoop en er verschijnt al een heel klein lichtje aan het einde van de tunnel.
Solidariteit, liefde en samenhorigheid zal meer dan ooit nodig zijn in de wereld
na deze crisis.
Daarom mogen we onze vrienden in India zeker niet vergeten.
Het is edelmoedig om de hoogste nood te lenigen bij mensen die zich in een ernstige noodsituatie bevinden. Dit mag echter niet gebeuren door hen een aalmoes te geven.
In het belang van iedereen is het beter hulp te verlenen die hen in staat stelt om zelf in hun levensonderhoud te voorzien.
Geef een arme een vis en hij heeft vandaag te eten, maar leer hem vissen en hij zal elke dag te eten hebben!!
De toestand ginder
Father Arul schrijft ons (half maart) dat de toestand er tamelijk normaal uitziet op het platteland.
Mensen gedragen zich alsof er niets aan de hand is, dragen geen
maskers en houden geen afstand.
Maar, de situatie schijnt toch vlug te verergeren in verschillende staten, ook in Tamil Nadu.
Mensen uit andere staten mogen Tamil Nadu niet meer binnen zonder speciale toelating.
Men
is ondertussen begonnen met vaccineren, eerst de mensen boven de 60 jaar.
Er wordt voorrang gegeven aan leraars, bedienden/ambtenaren en verplegend personeel.
De vaccinaties worden gegeven
in hospitalen en kosten 250 roepie (± 3 Euro).
Annai Velankanni College
Sinds januari zijn alle hogere instituten, zoals ook ons universitair
College, Annai Velankanni, terug open. Alle universiteit studenten hadden wel de examens “online” afgelegd.
Middelbare scholen zijn alleen open voor de leerlingen van de laatste drie jaren, de anderen moeten
thuis blijven. Er zijn enkel examens voor de studenten van het laatste jaar.
We blijven nog steeds studiebeurzen geven aan verstandige maar arme studenten, zodat zij kunnen studeren, om in de toekomst een beroep uit te oefenen
waarmee ze hun eigen situatie en die van hun familie kunnen verbeteren.
Landbouw project
In het Mathapuram landbouw project wordt nog steeds gewerkt, maar met de nodige hygiënische
corona maatregelen.
Daar alle bomen op voldoende afstand staan en het aftappen van de rubbermelk in veilige omstandigheden kan gebeuren, telkens één persoon per boom, kon het werk gewoon doorgaan.
In goede omstandigheden kan men
een 60-tal rubber matten maken per tapbeurt.
Na het persen en het drogen van de rubber matten, worden ze naar de oude koeienstal in de College Campus gebracht om daar opgeslagen te worden tot de prijs aantrekkelijk is.
De prijs is op het ogenblik
± 130 Roepies (€ 1,50) per kilogram wat redelijk schijnt te zijn.
Eind februari was het einde van het tapseizoen.
Bij het vallen van de bladeren stopt het tappen van de rubbermelk.
Nu wordt al de ongewenste onderbegroeiing
verwijderd en bemesting aangebracht tegen het regenseizoen.
St.Luke Hospital
De situatie van ons hospitaaltje wordt stilaan uitzichtloos, niet alleen door de corona crisis, maar
vooral door het gebrek aan een geschikte dokter alsook de dagelijks oplopende kosten, en er is niet het minste vooruitzicht.
Een hospitaal zonder dokter is geen hospitaal, daarom willen de zusters ook niet langer doorgaan met de werkzaamheden, de hoofdzuster
is door haar oversten al overgeplaatst naar een ander hospitaal.
Na verschillende scenario’s te hebben bedacht is men met spijt in het hart, tot het besluit gekomen dat we het hospitaal misschien beter uit handen zouden geven.
In 1994 was
het waarschijnlijk een goed idee van mevrouw Govaere en Father Lucas om het hospitaal aan te kopen omdat er toen te weinig hulpverlening in de buurt was, maar de tijden zijn veranderd.
Na de tsunami van 26 december 2004 zijn er overal (tijdelijke) gratis
hulpposten verschenen.
Maar verschillende zijn toch gebleven en uitgebreid tot kleine hospitaaltjes, zodat de omgeving eigenlijk verzadigd is.
Voor grotere ingrepen gaan de mensen nog altijd naar de dichtstbijzijnde stad.
In het laatste
(normale) jaar, 2019, was er gemiddeld per maand een inkomen van 5.810 roepies (± € 68), niet eens genoeg om het personeel en de dagelijkse kosten te betalen.
In de laatste 15 jaar hebben we voor 4.000.000 roepies (€ ± 47.000)
gesponsord.
Dit kunnen we niet langer volhouden.
Door de specifieke indeling van het gebouw en de afstand tot Tholayavattam, waar onze werking geconcentreerd is, is het moeilijk om het geheel een andere bestemming te geven binnen onze werking.
Er was reeds een vraag van een vrouwelijke dokter om ons hospitaaltje te huren of te kopen.
Dat de dame in kwestie Hindoe is, is geen bezwaar. De meeste vrouwelijke patiënten kan het niet schelen welke godsdienst de dokter heeft, als het maar
een vrouw is.
Verhuren is voor ons echter geen optie want dan blijven we nog altijd verantwoordelijk voor reparaties en alle mogelijke onkosten.
En, stel dat de dame na een tijdje in de buurt een eigen hospitaal bouwt, hetgeen oorspronkelijk
haar plan was, en alle patiënten meeneemt blijven wij achter met een leeg en nutteloos gebouw.
Men wacht nu op een schattingsverslag om de waarde van het geheel te bepalen.
Alles hangt af van welke prijs we uiteindelijk zullen krijgen, maar
ons voorstel is om dit bedrag dan in een fonds te stoppen om studiebeurzen te geven aan arme studenten.
Renuka
Telkens wij naar onze vrienden in Kottar reisden, verbleven we de
eerste paar dagen in een klein hotelletje in Kovalam Beach (op 35 kilometer van Mammy’s house in Tholayavattam), om ons een beetje aan te passen aan de temperatuur en het tijdsverschil (4u.30’).
De eerste keer dat we een kort bezoek brachten
aan Kovalam Beach (Beach = strand) was zo’n 25 jaar geleden (1995) samen met Father Lucas.
Het was toen niet meer dan een mooi strand met een paar schamele restaurantjes.
Elk jaar kwamen er echter meer en meer restaurantjes en hotelletjes
bij en werd Kovalam Beach langzamerhand ontdekt door de buitenlandse toeristen.
De reisbureaus begonnen Kovalam Beach aan te prijzen als één van de prachtigste stranden van Zuid India (wat het ook is).
Het gevolg was dat er
niet alleen grote en héél grote hotels werden gebouwd en veel restaurantjes, maar ook dat er een massa kleine winkeltjes kwamen die allemaal een graantje wilden meepikken van het toerisme.
Bij onze bezoeken in zo een winkeltje (shop) in
een zijstraat, juist buiten het drukste gedeelte van het strand, leerden we mevrouw Renuka kennen.
Telkens we in Kovalam waren bezochten we haar winkeltje en kochten een kleinigheid, zo werden we na een tijdje goed bevriend.
Renuka woont eigenlijk
met haar gezin in de staat Karnataka, een treinrit van meer dan 30 (dertig) uur vanuit Kovalam.
Ze is moeder van twee studerende kinderen, een meisje en een jongen.
Haar iets oudere man heeft een nierziekte en zit al een hele tijd zonder werk
en dus zonder inkomsten.
Zijzelf huurt in Kovalam (in de staat Kerala) een klein winkeltje waar ze allerlei waren probeert te verkopen aan toeristen, zoals stoffen, blouses, T-shirts en sjaals, aangevuld met juweeltjes en kleine souvenirtjes.
Ze
is steeds een heel seizoen van huis om haar eenmanszaak te beredderen, de zaak was redelijk leefbaar tot nu toe.
Nu sinds enkele jaren Kovalam Beach overspoeld werd met buitenlandse toeristen vooral in het hoogseizoen ( ± eind november tot begin
maart), werden ook heel veel kleine handelaars aangetrokken door de vooruitzichten om een centje bij te verdienen.
Er zijn ongelooflijk veel shops bijgekomen en ze verkopen allemaal min of meer het zelfde.
De kleermakers die voor een appel en
een ei een kleedje, hemd of een broek op maat maken zijn niet meer te tellen.
De koek moest dus al door velen gedeeld worden.
Het voorbije seizoen was het echter een donderslag bij heldere hemel!
Géén toeristen, op een paar
lokale mensen na. Alle restaurants en winkels gesloten, de hotels dicht, Kovalam Beach dat vroeger een bruisende plaats was, is nu een spookdorp geworden.
Gevolg: vele honderden zo niet duizenden mensen zonder inkomen en zonder vooruitzicht op enig
beterschap.
Zo ook Renuka, geen inkomsten maar de huishuur en de kost voor de nutsvoorzieningen blijft doorlopen én er moet eten op tafel komen én de kinderen moeten schoolgeld hebben om te kunnen verder studeren om later niet in het zelfde
schuitje van onzekerheid te verzeilen.
Dit is maar één van de vele schrijnende verhalen, maar zo zijn er vele duizenden.
Deze mensen krijgen geen steun van de overheid zoals bij ons in België, ze worden aan hun lot overgelaten.
En dan nog dit,
Op 14 mei 2021 herdenken we dat het reeds 20 jaar geleden is dat juffrouw Philomène Govaere op de dag voor haar 89 ste verjaardag overleden is in haar geliefde
India.
Omringd door de mensen waarvan zij hield en waarvoor zij zoveel heeft gedaan.
Omdat ze nooit getrouwd was en zelf geen kinderen had, maar zich wel het lot van de arme kinderen aantrok, werd ze door iedereen “Mammy” Govaere
genoemd.
Het feit dat verschillende initiatieven die zij gestart is, twintig jaar na haar overlijden nog steeds verder lopen en zeer gewaardeerd worden door alle betrokkenen, betekent toch wel dat het een vrouw met een visie was.
Velen onder
U hebben haar nog gekend en zijn waarschijnlijk door haar enthousiasme over “het werk” steunend lid geworden van de Vrienden van Kottar.
Vele anderen hebben niet meer de kans gekregen om haar te ontmoeten, maar geloof me vrij, het was een
dame met pit en toch zeer bescheiden gebleven, maar ze wist wel wat ze wou, haar moto was dan ook: geen woorden maar daden!
Uw vriend de fiscus.
Liefdadigheidsinstellingen
(zoals wij) zullen vanaf 1 juli 2021 nul komma nul erfbelasting moeten betalen als je hen iets nalaat via je testament.
Idem dito overigens als je bij leven een schenking doet voor het goede doel: de liefdadigheidsinstelling zal 0 %
schenkbelasting verschuldigd zijn.
Ook willen wij nogmaals uw aandacht vestigen op het feit dat “Vrienden van Kottar” vzw een erkende vereniging is en dat wij gemachtigd zijn om fiscale attesten uit te reiken.
U zal van
ons automatisch een fiscaal attest ontvangen voor stortingen vanaf € 40 per jaar.
Dit geeft U recht op een belastingvermindering van 45 % van het bedrag van de gift.
Indien U geen attest wenst (of slechts voor een bepaalde storting
niet), gelieve dit dan even te vermelden op uw overschrijvingsformulier.
Zij die reeds vroeger verklaarden geen attest te willen hoeven niets te vermelden.